Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Duo Reges: constructio interrete. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Omnis enim est natura diligens sui. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant.

Bork: Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
Quonam, inquit, modo?: Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.
Eam stabilem appellas.: Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.
An hoc usque quaque, aliter in vita?
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Ne id quidem, nisi multa annorum intercesserint milia, ut
omnium siderum eodem, unde profecta sint, fiat ad unum
tempus reversio.

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici
potest, quicquam tale fecit?

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Age, inquies, ista parva sunt. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? At iam decimum annum in spelunca iacet. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Non igitur bene. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.

Nec vero id satis est, neminem esse, qui ipse se oderit, sed illud quoque intellegendum est, neminem esse, qui,quo modo se habeat, nihil sua censeat inte resse.